Κυριακή 11 Μαρτίου 2007

ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΩ ΗΘΕΛΑ, ΟΧΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ

Έτοιμη, ντυμένη κομψά(ανάλογα με το dress code που επιβάλλει το εκάστοτε εργασιακό περιβάλλον) και ενημερωμένη πλήρως για τις ‘φοβερές’ γνώσεις που απαιτεί η δουλειά που μόλις βρήκα, περιμένω..
Είμαι από τις τυχερές. Σε μια ώρα ξεκινάω δουλειά. Μου πήρε μόλις ένα μήνα η αναζήτηση. Αλλά.. βαριέμαι.. Γιατί; Είναι σχετικά απλή η απάντηση και μάλλον όλοι όσοι ψάχνουν δουλειά θα αναγνωρίσουν πολλά κοινά στοιχεία.
Παρέα με δυο φίλες, έχοντας στη διάθεσή μας ένα σχετικά αξιοπρεπές βιογραφικό η καθεμία και στο μυαλό μας πολλά όνειρα και όρεξη, με την Πελοπόννησο παραμάσχαλα και έχοντας αποκλείσει την προοπτική της σερβιτόρας(αποφασίσαμε να πάμε την καριέρα μας ένα βήμα παραπέρα, αρκετούς καφέδες σερβίραμε), χτυπήσαμε πολλές πόρτες.
Κωμικοτραγική η κατάσταση στην Πάτρα! Διαπιστώσαμε γρήγορα πως οι μισές αγγελίες άλλο έγραφαν και άλλο ζήταγαν, πήγαινες για γραμματεία και κατέληγες πλασιέ, πολλές ήταν για καθαρά διαφημιστικούς λόγους, ξεκινούσες για καθηγήτρια σε φροντιστήριο και κατέληγες υποψήφια μαθήτρια(μάλλον η αγγελία σε εφημερίδα κοστίζει λιγότερο από μια διαφήμιση και προσελκύει περισσότερο κόσμο), άλλες έταζαν λαγούς με πετραχήλια, αντί για μισθό 700€, ΙΚΑ και ωράριο καταστημάτων θα ήμουν τυχερή αν έπαιρνα 400€ δουλεύοντας καθημερινά(ευτυχώς η Κυριακή θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα δική μου) χωρίς ασφάλεια, αλλού ζητούσαν άτομα μέχρι 25 χρονών αλλά με προϋπηρεσία 2 χρόνων(?!) και διάφορα άλλα τέτοια ευτράπελα! Γι’ αυτό νιώθω τυχερή. Έστω και ημιαπασχόληση, η δουλειά που βρήκα είναι αξιοπρεπέστατη, σε καθαρό και ήρεμο περιβάλλον. Αλλά απλά θα κάθομαι. Ευθύνες μηδέν. Δημιουργικότητα μηδέν. Πιθανότητα να διοχετεύσω κάπου την ενέργειά μου ή να χρησιμοποιήσω τις γνώσεις μου μηδέν. Άρα; Μηδέν στο πηλίκο που έλεγε και ο μαθηματικός μας.Κάπου εκεί βρίσκεται η απάντηση στην πλήξη που νιώθω. Δεν μου έλειπαν τα 400€. Αν πω πως δεν τα χρειαζόμουν θα είναι ψέμα, αλλά η πραγματική ανάγκη για κάποιον που θέλει να εργαστεί είναι ακριβώς σε αυτή τη λέξη. Να εργαστώ ήθελα, όχι να δουλέψω. Να διδαχτώ, να μάθω, να αποδείξω ότι άξιζαν τα χρόνια των σπουδών μου, να δημιουργήσω, να κουραστώ και να γευτώ τις απολαβές των κόπων μου, όχι να πληρωθώ για ένα τετράωρο απραξίας. Κάπου εκεί ευνουχίζονται τα όνειρα και η όρεξη κάποιου νέου. Κάπου εκεί οι νέοι αυτής της πόλης, υποθέτω και της υπόλοιπης χώρας, κουράζονται, πλήττουν, γερνάνε πρόωρα εγκλωβισμένοι σε πόστα στείρα.

4 σχόλια:

Unknown είπε...

Μπράβο ρε σύντροφοι/σες!
Επικοινωνιακό αντάρτικο χρειάζεται απέναντι στους "χέρι χέρι" και στην καθημερινή τηλεοπτική φρίκη...
Στο επόμενο βάλτε και φωτογραφία από το κατασταλτικό αίσχος. Η εικόνα από το δρόμο έχει πάντα μεγαλύτερη επίδραση στο μάτι απ' ότι ένα σκίτσο.
Ελπίζω να έχει διάρκεια το πείραμα-να μην βαρεθείτε γρήγορα και να το επεκτείνετε στα ΚΤΕΛ και στον ΟΣΕ που περνάει τόσος κόσμος κάθε μέρα. Και να μας στείλετε ένα "βιογραφικό" σας μέσα στις επόμενες 7 μέρες, να σας παρουσιάσουμε στην επόμενη Ενέδρα, ως το νέο μας Πατρινό επικοινωνιακό "ανηψάκι"!
Φιλιά και αγκαλιές!
Γ.Μ.

Unknown είπε...

Και μια παρατήρηση τυπολογική:
όχι "νεολαία ΣΥΝ", αλλά "Νεολαία Συνασπισμού", έτσι για να έχουμε κοινό logo παντού!

α ν τ ί - σ τ ά σ ε ι ς είπε...

Σύντροφε,
σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. ελπίζώ να κρατήσουμε και να δώσουμε ζωή και διάρκεια τόσο στο blog όσο και στο εφημεριδάκι τοίχου που ετοιμάζουμε το οποίο θα κολλήσουμε παντού, αν είναι δυνατόν.
Με χαρά θα δεχθούμε οποιαδήποτε σχόλια και συμβουλές. Ήδη όπως θα πρόσεξες άλλαξε και το μότο κάτω από τον τίτλο. Σε μερικές μέρες ελπίζω να σου στείλουμε και ένα σύντομο βιογραφικό κειμενάκι. Το ετοιμάζουμε για να το ανεβάσουμε και στο blog.

Φιλιά και αγκαλιές και από εμάς!
Μ.Σ για τις 'αντι-στάσεις'

Ανώνυμος είπε...

Βλέπω πληθαίνουν τα Blogs σχετικα με τον ΣΥΝ είτε φοιτητικά, είτε μαθητικά είτε ενημερωτικά κ πολυ χαίρομαι! Συνεχίστε έτσι παιδιά, εχει δουλειά ακόμα η σελίδα. Α και χαιρετίσματα από Βόλο στο Ζήση του δικτύου φαρμακευτικής από την Κατερίνη μας. Μια συντοπίτισσα του και συν-αγωνίστρια.. Φιλιά κ καλη συνέχεια στην προσπάθειά σας!