ΜΕ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΙΩΣΙΜΗ ΠΟΛΗ

Πυρήνας της φιλοσοφίας του καπιταλισμού είναι ο εξής κανόνας: κάθε μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας πρέπει να στοχεύει στη μεγιστοποίηση του κέρδους. Η ηγεμονία, λοιπόν, του καπιταλιστικού ιδεολογήματος οδηγεί σε κοινωνικές μορφές στις οποίες οι διαδικασίες των αποφάσεων, οι τεχνικές, η εργασία, ο πολιτισμός της καθημερινής ζωής, τα πρότυπα παραγωγής ανάπτυξης και κατανάλωσης έχουν σφραγισθεί από τη φροντίδα αυτή για την επιδίωξη του μέγιστου κέρδους.
Η κυρίαρχη αυτή λογική δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει τις συνθήκες ζωής στην πόλη μας. Πέρα από τον άκρατο ανταγωνισμό στις εργασιακές σχέσεις, το άγχος, την ανεργία και τον ατομικισμό, ο καθένας μας έρχεται στον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο του σε επαφή με μία μη βιώσιμη πόλη. Με επιχείρημα την ΄΄ανάπτυξη΄΄ , δεν υπάρχει από τις δημοτικές αρχές και το κράτος μέριμνα για ελεύθερους δημόσιους χώρους και εστίες πρασίνου. Αντίθετα και οι ήδη υπάρχοντες χώροι ιδιωτικοποιούνται και τσιμεντοποιούνται. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι η παραχώρηση σε ιδιώτες του άλσους του Αγίου Αλεξίου, ενός από τους λιγοστούς ελεύθερους χώρους της πόλης της Πάτρας. Τα παιδιά δεν παίζουν σε πάρκα ή πλατείες αλλά σε μπαλκόνια πολυκατοικιών ή στους δρόμους ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Η ΄΄λύση΄΄ βέβαια που έμπρακτα επιχειρείται σε αυτό το πρόβλημα είναι ένα απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα που αναιρεί από τα παιδιά την ανάγκη παιχνιδιού!
Παράλληλα, η άναρχη δόμηση, η έλλειψη ριζοσπαστικών λύσεων για τη λύση του κυκλοφοριακού προβλήματος με την ενθάρρυνση εναλλακτικών μέσων μετακίνησης πέρα από τα Ι.Χ, η παντελής απουσία πραγματικών πολιτιστικών προτάσεων, μετά και το φιάσκο της πολιτιστικής πρωτεύουσας, κάνουν την πόλη ακόμα λιγότερο φιλική προς τους πολίτες.Απέναντι όμως σε αυτή την αδιαφορία για τα δικαιώματα μας ως πολίτες, υπάρχουν αντιστάσεις. Κινήματα πόλης αναπτύσσονται που αντιτίθενται στην υπάρχουσα κατάσταση. Αυτόνομες συλλογικότητες με αμεσοδημοκρατικές δομές έρχονται δυναμικά να αμφισβητήσουν τις λογικές του ατομικισμού και της εμπορευματοποίησης των ζωών μας. Τέτοια παραδείγματα στην πόλη της Πάτρας αποτελούν οι ποδηλάτες-ισες, οι οποίοι με άξονα το ποδήλατο και μέσο τις τακτικές ποδηλατοπορείες απαιτούν μια διαφορετική πόλη, οι συλλογικότητες ενάντια στη τσιμεντοποίηση του άλσους του Αγ. Αλεξίου, οι συλλογικότητες ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνολικότερα του συντάγματος κ.α. Η θέση της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι στο δρόμο μαζί με τα κινήματα της πόλης. Απέναντι από λογικές τύπου ‘’να κοιτάξουμε το μαγαζάκι μας΄΄, οφείλει, σε οργανική σύνδεση με τα κινήματα, να προασπίσει την αυτονομία τους και παράλληλα να συντελέσει στην εμβάθυνση του πολιτικού τους περιεχομένου, καθιστώντας τα πιο επικίνδυνα για την κυρίαρχη ιδεολογία. Έχει χρέος επίσης να τονίζει και να οξύνει τις υπάρχουσες κοινωνικές αντιθέσεις, ώστε να συμβάλλει στη δημιουργία κινηματικών διαδικασιών, σε περιόδους και συνθήκες ύφεσης. Γιατί η πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που βιώνουμε και μόνο εμείς μπορούμε να την αλλάξουμε.