Άγχος, ξενύχτι, ατελείωτο διάβασμα και συνεχές τρέξιμο στο σχολείο και στα φροντιστήρια. Ή αλλιώς η πραγματικότητα που ζει κάθε μαθητής και κάθε μαθήτρια που προετοιμάζεται για τη μάχη των πανελλήνιων εξετάσεων. Εξετάσεις που για κάποιους σημαίνουν το άνοιγμα νέων οριζόντων με την εισαγωγή σε κάποιο απ’ τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ της χώρας και για κάποιους άλλους, τους περισσότερους δυστυχώς, αποτελούν ένα δυσθεώρητο και ανυπέρβλητο εμπόδιο. Τελικά, είναι αποδεκτό να καθορίζεται το μέλλον μας από την απόδοσή μας σε έξι τρίωρα μια κι έξω; Μάλλον όχι… 
Η σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα στο λύκειο (και όχι μόνο), βασίζεται στη λογική του ανταγωνισμού ανάμεσα στους μαθητές, μιας και ο περιορισμός των θέσεων στις σχολές που έχουν μια σχετικά ευνοϊκή επαγγελματική προοπτική, οδηγεί τους/τις περισσότερους/ες από εμάς σε ένα συνεχές καταπιεστικό τρέξιμο, αλλά και τους γονείς μας σε υπερβολικά έξοδα στα κάθε λογής φροντιστήρια. Αποτέλεσμα; Η ξεγνοιασιά της ηλικίας μας, η ανάγκη μας για ελεύθερο χρόνο, η δημιουργικότητα μας, τα χαρακτηριστικά της εφηβικής μας ηλικίας να ακρωτηριάζονται στο βωμό του μεγάλου στόχου. Λες και η ζωή μας ξεκινάει ή τελειώνει στα δεκαοχτώ… Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τον περιορισμό που εισάγει η βάση του δέκα, έχουμε περαιτέρω καταπίεση, αλλά και συντριβή των οικονομικά αδυνάτων προς όφελος αυτών που η οικογένειά τους μπορεί να τους παρέχει οικονομική στήριξη. Τέλος αυτή η οικονομική στήριξη μεταφράζεται σε μεγάλα κέρδη για τα φροντιστήρια.
Απέναντι σ’ αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση εμείς αντιπαραθέτουμε την πρόταση για ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο. Μια πρόταση με ριζοσπαστικό περιεχόμενο, που ξεκινάει από τη θέση μας ότι η γνώση και η εργασία δε μπορούν να στερηθούν από κανένα. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι αυτόματα θα γίνουν όλοι γιατροί και δικηγόροι. Ειλικρινά όμως θέλουν όλοι να γίνουν επιστήμονες, γιατροί και δικηγόροι? Δε νομίζω. Άλλωστε το κάθε πανεπιστήμιο θα μπορεί να βάζει τους δικούς του όρους εισαγωγής, ανάλογα με το γνωστικό τους αντικείμενο. Πέρα απ’ αυτό ο καθένας μας, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του θα μπορεί να επιλέγει επιστημονικό κλάδο (π.χ. θετικές επιστήμες) και μέσω του πρώτου έτους φοίτησης στο πανεπιστήμιο, που θα έχει γενικό χαρακτήρα, θα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει συγκεκριμένο αντικείμενο (π.χ. μαθηματικό, χημικό κλπ.).Έτσι ο καθένας και η καθεμιά από μας δε θα αναγκάζεται να επιλέξει τμήμα και ύστερα από ένα χρονικό διάστημα να ανακαλύπτει ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που είχε. Παράλληλα για όσους δε θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο θα πρέπει να υπάρχει μια σοβαρή δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση που να εξασφαλίζει σταθερή και αξιοπρεπή εργασία και όχι ανεργία ή κοινωνικό περιθώριο. Γιατί όποιος δεν είναι στο πανεπιστήμιο δεν πάει να πει ότι είναι κατώτερος άνθρωπος. (Για σκεφτείτε ποιος είναι πιο χρήσιμος στην κοινωνία; Ο δικηγόρος ή αυτός που μαζεύει σκουπίδια;)
Αυτή η πρότασή μας στοχεύει στην αυτονόμηση και αναβάθμιση του λυκείου, ώστε αυτό να μην στηρίζεται στην στείρα απομνημονευτική διαδικασία, αλλά στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της ενεργής μάθησης. Ταυτόχρονα χτυπά το πολύ σοβαρό πρόβλημα της παραπαιδείας και επικεντρώνεται στο εξής αυτονόητο αλλά εντέχνως παραμελημένο: στο δικαίωμά μας για ελεύθερο χρόνο, για δημιουργία, για ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι και οι φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό θα μειωθούν, και το ενδιαφέρον των φοιτητών για τις σπουδές θα αυξηθεί. Ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο λοιπόν για μια εκπαίδευση που θα απελευθερώνει τη σκέψη και όχι την αποστήθιση. Θα προωθεί τον πολιτισμό και όχι τον καθωσπρεπισμό. Δε θα διώχνει τους «κακούς» για να κρατάει τους «καλούς», για να μείνουν αμόρφωτοι οι πρώτοι και να γίνουν τεχνοκράτες οι δεύτεροι. Για ένα σχολείο που δε θα διαμορφώνει πρόσκοπους με κατήχηση στη θρησκεία και τα εθνικά ιδεώδη, αλλά θα διαμορφώνει συνειδητοποιημένους πολίτες, ενάντια σ’ αυτούς που μας θέλουν άβουλους, πειθαρχημένους και στραμμένους ενάντια στο διπλανό μας. Σ.Τ.
Η σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα στο λύκειο (και όχι μόνο), βασίζεται στη λογική του ανταγωνισμού ανάμεσα στους μαθητές, μιας και ο περιορισμός των θέσεων στις σχολές που έχουν μια σχετικά ευνοϊκή επαγγελματική προοπτική, οδηγεί τους/τις περισσότερους/ες από εμάς σε ένα συνεχές καταπιεστικό τρέξιμο, αλλά και τους γονείς μας σε υπερβολικά έξοδα στα κάθε λογής φροντιστήρια. Αποτέλεσμα; Η ξεγνοιασιά της ηλικίας μας, η ανάγκη μας για ελεύθερο χρόνο, η δημιουργικότητα μας, τα χαρακτηριστικά της εφηβικής μας ηλικίας να ακρωτηριάζονται στο βωμό του μεγάλου στόχου. Λες και η ζωή μας ξεκινάει ή τελειώνει στα δεκαοχτώ… Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τον περιορισμό που εισάγει η βάση του δέκα, έχουμε περαιτέρω καταπίεση, αλλά και συντριβή των οικονομικά αδυνάτων προς όφελος αυτών που η οικογένειά τους μπορεί να τους παρέχει οικονομική στήριξη. Τέλος αυτή η οικονομική στήριξη μεταφράζεται σε μεγάλα κέρδη για τα φροντιστήρια.
Απέναντι σ’ αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση εμείς αντιπαραθέτουμε την πρόταση για ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο. Μια πρόταση με ριζοσπαστικό περιεχόμενο, που ξεκινάει από τη θέση μας ότι η γνώση και η εργασία δε μπορούν να στερηθούν από κανένα. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι αυτόματα θα γίνουν όλοι γιατροί και δικηγόροι. Ειλικρινά όμως θέλουν όλοι να γίνουν επιστήμονες, γιατροί και δικηγόροι? Δε νομίζω. Άλλωστε το κάθε πανεπιστήμιο θα μπορεί να βάζει τους δικούς του όρους εισαγωγής, ανάλογα με το γνωστικό τους αντικείμενο. Πέρα απ’ αυτό ο καθένας μας, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του θα μπορεί να επιλέγει επιστημονικό κλάδο (π.χ. θετικές επιστήμες) και μέσω του πρώτου έτους φοίτησης στο πανεπιστήμιο, που θα έχει γενικό χαρακτήρα, θα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει συγκεκριμένο αντικείμενο (π.χ. μαθηματικό, χημικό κλπ.).Έτσι ο καθένας και η καθεμιά από μας δε θα αναγκάζεται να επιλέξει τμήμα και ύστερα από ένα χρονικό διάστημα να ανακαλύπτει ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που είχε. Παράλληλα για όσους δε θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο θα πρέπει να υπάρχει μια σοβαρή δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση που να εξασφαλίζει σταθερή και αξιοπρεπή εργασία και όχι ανεργία ή κοινωνικό περιθώριο. Γιατί όποιος δεν είναι στο πανεπιστήμιο δεν πάει να πει ότι είναι κατώτερος άνθρωπος. (Για σκεφτείτε ποιος είναι πιο χρήσιμος στην κοινωνία; Ο δικηγόρος ή αυτός που μαζεύει σκουπίδια;)
Αυτή η πρότασή μας στοχεύει στην αυτονόμηση και αναβάθμιση του λυκείου, ώστε αυτό να μην στηρίζεται στην στείρα απομνημονευτική διαδικασία, αλλά στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της ενεργής μάθησης. Ταυτόχρονα χτυπά το πολύ σοβαρό πρόβλημα της παραπαιδείας και επικεντρώνεται στο εξής αυτονόητο αλλά εντέχνως παραμελημένο: στο δικαίωμά μας για ελεύθερο χρόνο, για δημιουργία, για ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι και οι φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό θα μειωθούν, και το ενδιαφέρον των φοιτητών για τις σπουδές θα αυξηθεί. Ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο λοιπόν για μια εκπαίδευση που θα απελευθερώνει τη σκέψη και όχι την αποστήθιση. Θα προωθεί τον πολιτισμό και όχι τον καθωσπρεπισμό. Δε θα διώχνει τους «κακούς» για να κρατάει τους «καλούς», για να μείνουν αμόρφωτοι οι πρώτοι και να γίνουν τεχνοκράτες οι δεύτεροι. Για ένα σχολείο που δε θα διαμορφώνει πρόσκοπους με κατήχηση στη θρησκεία και τα εθνικά ιδεώδη, αλλά θα διαμορφώνει συνειδητοποιημένους πολίτες, ενάντια σ’ αυτούς που μας θέλουν άβουλους, πειθαρχημένους και στραμμένους ενάντια στο διπλανό μας. Σ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου