Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Μάη – Ιούνη ανάγκασαν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε άτακτη υποχώρηση ακυρώνοντας στην πράξη την απόπειρα της να καταθέσει το νέο νόμο πλαίσιο στα θερινά τμήματα της Βουλής. Αυτό το γεγονός ήταν μια πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος και της εκπαιδευτικής κοινότητας γενικότερα ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο, την αναθεώρηση του άρθρου 16 και την απόσυρση των ήδη ψηφισμένων νόμων για ΙΔΒΕ, αξιολόγηση, ΔΟΑΤΑΠ και διεθνές πανεπιστήμιο. Το κίνημα σε αυτή την πρώτη του φάση ανέδειξε τη δυνατότητα νικηφόρας προοπτικής απέναντι στις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση που συνομολογούν από κοινού Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κάτω από τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το διακύβευμα για την επόμενη περίοδο ήταν συγκεκριμένο… ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16. Και έτσι έγινε… το κίνημα των φοιτητών, των Πανεπιστημιακών και των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης έγινε ποταμός ο οποίος στο πέρασμα του παρέσυρε την αξιωματική αντιπολίτευση σε οπισθοχώρηση από την αρχική της θέση που ήταν να ψηφίσει υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16. Με συνεχή κατά τόπους και Πανελλαδικά συλλαλητήρια, με την πλειοψηφία των σχολών να είναι κατηλειμένες και με την δυναμική αντιπολίτευση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη βουλή επιτεύχθηκε αυτή η πρώτη νίκη.
Το κίνημα όμως, συνέχισε και συνεχίζει στο δρόμο του αγώνα, καθώς μια άλλη μεγάλη μάχη είναι σε εξέλιξη. Είναι η μάχη ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο. Έναν νόμο πλαίσιο συντηρητικό, που μας γυρίζει σε πρακτικές άλλων εποχών όπου οι παρακρατικοί και η αστυνομία αλώνιζαν μέσα στα Πανεπιστήμια. Μια δέσμη μέτρων που ως στόχο της έχει να πλήξει το ακαδημαϊκό άσυλο με ότι συνεπάγεται αυτό (ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ανάπτυξη του φοιτητικού συνδικαλισμού, την ελευθερία και τη δημοκρατία), να φέρει manager και έξωθεν Πανεπιστημίου αξιολογητές και να διαχειριστεί επιμέρους ζητήματα του Ανώτατων Ιδρυμάτων χωρίς να αγγίζει καθόλου τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν και πρέπει να αλλάξουν. Και ποια είναι αυτά; Είναι η αύξηση της χρηματοδότησης της Παιδείας από το 3,5% του Α.Ε.Π. που βρίσκεται σήμερα στο 5% με προοπτική περαιτέρω αύξησης στο 8 – 9% που ισχύει σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι το αυτοδιοίκητο των ανώτατων ιδρυμάτων, καθώς μέχρι σήμερα το υπουργείο παιδείας παρεμβαίνει συνεχώς στα εσωτερικά τους πράγματα. Τέτοιες πρακτικές οδηγούν σε γραφειοκρατικά αδιέξοδα, στην καθυστέρηση ή και ματαίωση υλοποίησης ερευνητικών προγραμμάτων και στον καθορισμό του προγράμματος σπουδών εκ των άνωθεν και όχι από τα ίδια τα Πανεπιστήμια.
Το διακύβευμα για την επόμενη περίοδο ήταν συγκεκριμένο… ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16. Και έτσι έγινε… το κίνημα των φοιτητών, των Πανεπιστημιακών και των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης έγινε ποταμός ο οποίος στο πέρασμα του παρέσυρε την αξιωματική αντιπολίτευση σε οπισθοχώρηση από την αρχική της θέση που ήταν να ψηφίσει υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16. Με συνεχή κατά τόπους και Πανελλαδικά συλλαλητήρια, με την πλειοψηφία των σχολών να είναι κατηλειμένες και με την δυναμική αντιπολίτευση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη βουλή επιτεύχθηκε αυτή η πρώτη νίκη.
Το κίνημα όμως, συνέχισε και συνεχίζει στο δρόμο του αγώνα, καθώς μια άλλη μεγάλη μάχη είναι σε εξέλιξη. Είναι η μάχη ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο. Έναν νόμο πλαίσιο συντηρητικό, που μας γυρίζει σε πρακτικές άλλων εποχών όπου οι παρακρατικοί και η αστυνομία αλώνιζαν μέσα στα Πανεπιστήμια. Μια δέσμη μέτρων που ως στόχο της έχει να πλήξει το ακαδημαϊκό άσυλο με ότι συνεπάγεται αυτό (ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ανάπτυξη του φοιτητικού συνδικαλισμού, την ελευθερία και τη δημοκρατία), να φέρει manager και έξωθεν Πανεπιστημίου αξιολογητές και να διαχειριστεί επιμέρους ζητήματα του Ανώτατων Ιδρυμάτων χωρίς να αγγίζει καθόλου τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν και πρέπει να αλλάξουν. Και ποια είναι αυτά; Είναι η αύξηση της χρηματοδότησης της Παιδείας από το 3,5% του Α.Ε.Π. που βρίσκεται σήμερα στο 5% με προοπτική περαιτέρω αύξησης στο 8 – 9% που ισχύει σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι το αυτοδιοίκητο των ανώτατων ιδρυμάτων, καθώς μέχρι σήμερα το υπουργείο παιδείας παρεμβαίνει συνεχώς στα εσωτερικά τους πράγματα. Τέτοιες πρακτικές οδηγούν σε γραφειοκρατικά αδιέξοδα, στην καθυστέρηση ή και ματαίωση υλοποίησης ερευνητικών προγραμμάτων και στον καθορισμό του προγράμματος σπουδών εκ των άνωθεν και όχι από τα ίδια τα Πανεπιστήμια.
Εμείς, ως Νεολαία Συνασπισμού, στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις το Δημόσιο χαρακτήρα του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Αναγνωρίζουμε ότι μέσα σε αυτό υπάρχουν πολλές παθογένειες και πράγματα τα οποία πρέπει να αλλάξουν. Η αλλαγή, όμως, θα είναι μέσα σε ένα πλαίσιο προοδευτικό που αντιμετωπίζει στην ουσία τους τα υπαρκτά προβλήματα. Αυτά είναι: α) η αποδέσμευση του Λυκείου από το Πανεπιστήμιο με την κατάργηση των Πανελλήνιων εξετάσεων και τη βάση του 10 που κόβει τα όνειρα και το μέλλον χιλιάδων νέων ανθρώπων, β) το προπαρασκευαστικό πρώτο έτος παρακολούθησης μαθημάτων από διάφορες κατευθύνσεις μέσα στα Ανώτατα Ιδρύματα προκειμένου ο νέος φοιτητής να επιλέξει με σωστό τρόπο αυτό το οποίο θέλει να σπουδάσει, γ) αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία στο 5% του Α.Ε.Π., δ) δωρεάν σπουδές για όλους και όλες, ε) αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων και απεμπλοκή από τον ασφυχτικό εναγκαλισμό με το κράτος που συνοψίζεται στην έκφραση: Δημόσιο Πανεπιστήμιο, όχι κρατικό! Αυτές πιστεύουμε ότι είναι λύσεις ουσίας και προτάσεις που χρειάζεται πραγματικά ο χώρος προκειμένου μια άλλη Παιδεία να είναι εφικτή…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου